Мени дийдор аталмиш ширин туйғудан бенасиб этиб, ҳижрон сўзини ёдимга мухрлади-ю кетди.
Ишқнинг соғинчли шиддати жонимдан ўтиб, суратини кўзга суртаман. Бир лаҳза эрк берилган ҳаёл қушига дўнаману, яна ўша бардошга айланишга мажбур бўламан.
Ахир ҳар қандай кўнгилда ишқ оловини ёқа оладиган- оловли кўзлар тубида ёлғиз ўзимни кўрганим ҳам кечагидек ҳамон ёдимда!
Унинг кўзлари кўнглимга шам эди. Энди-чи?!. Энди осмоним гўёки офтобсиз қолгандек, зим-зиё тун ичра ситам чекаман.
Билсам эди, билолсам эди...
У ҳам мени соғинганмикин?!
