Ўн саккиз минг олам оралаб,
бир менгина танҳо ва ғариб,
эшигингни бордим қоралаб,
кўзларингдан кулгу ахтариб:
ўн саккиз минг олам ичра бир
сенда экан бундайин кулгу –
жаҳаннамий қаҳқаҳа зоҳир
ва жаннатий насимдан улгу.
Қора оқшом сўйлади эртак,
юрагимга чиқдинг югуриб:
қирқта жонинг устига-устак
бир жонимни олдинг суғуриб...
Сўнг торгина кулбам сорига
қайтдим жонсиз вужудим билан,
сени битган фалак корига
сано айтдим сужудим билан.
Ўн саккиз минг олам ичинда
алқаб менинг нигаҳбонимни,
ахтараман оқшом ичимдан
сен суғуриб олган жонимни...
ва ҳар сафар у меҳрибоним
сийлаганда айбим бағишлаб,
вужудимга кирганда жоним
бир кулгингга қайтаман ташлаб...
ва ҳар сафар минг битта ошуб
кетиб, қолар мағрур ва мунглим:
ўн саккиз минг асрлик бошу
ўн саккизга кирмаган кўнглим.