Мен фақат Сен дея ёниб яшадим,
Ғойибдан суратинг қалбимга чизиб.
Ва шу бир қалбимни минг оташладим,
Соғинч оловининг чўғида эзиб.
Ишқимда йўқ эрур заррача ғубор,
Талпиниб яшадим ҳар дам ўзингга.
Айт, яна жонимнинг қанча умри бор,
Сен қачон чорлайсан ўз ҳузурингга?
Балки ой юзингдан илҳом олажак,
Ҳўв ўша, фаришта - кўк бокираси!
Эҳ тинмай уларга ҳавас қилади,
Фоний дунёйингнинг бир шоираси.
