Эй кўзим дунёдан ўтмиш бул қариндошларни кўр,
Кўзларига хоки тўлмиш бул қари ёшларни кўр.
Насли инсон хур малакдир бул паривашларни кўр,
Бул одам саҳросида тупроқ аралашларни кўр.
Мақсадига етмайин, етган дили ғашларни кўр.

Бу ажал аччиғу алам-афсус надом исёндир,
Бу ажал шоҳу-гадо, ёшу-қари яксонидир.
Бу ажал ё роҳату, ёхуд аламни конидир,
Бу ажал ҳар бир вужудни манбаи пинҳонидир.
Бир кафан шайдоси бўлган бу қалам қошларни кўр.

Дунёда Доро каби хикматга тадбир айлаган,
Жамшиди Ҳисров каби оламни тавсиф айлаган.
Хукми фармон ила юз минг доми таъсир айлаган,
Бирни ҳарён, бирни гирён, бирни вайрон айлаган.
Бир сиқим тупроқ ила Арслонга ўхшашаларни кўр.

Қиз онадан айрилиб, ўғил отасидан жудо,
Шоҳлар тахту-тожидан, ғанимлар мулкидан жудо.
Ошиғу-машуғидан, машуқ ошиғидан жудо,
Ота-она суюкли фарзанди жонидан жудо.
Хажр ила оққан қизил маржон каби ёшларни кўр.